Na menig tegenstrijdige meningen erover geen idee wat te verwachten van het land der Mongolen. Geen bijster hoge verwachtingen dus. MAAR. De grenscontrole alleen al, en vooral dan het verschil met de die van de Russen, heeft onze sympathie voor het volk direct opgewekt. Na de Russische controle, met beangstigende Duitse herders en de reeds vertrouwde snak en beet vanwege de mannen, kwam honderd meter verder de Mongoolse controle: een troep lachende (huh!?) mannen en vrouwen, gevolgd door een klein, kwispelend hondje dat je direct op je schoot zou nemen. Er kon zelfs een kluchtje af! 't Contrast was gewoon immens. 1-0 voor de Mongolen!

Ulaanbaatar -UB- is geen grote stad en bulkt door zijn snelle groei van oud-nieuw contrasten. Vanuit het centrum lijkt het een vrij moderne stad, maar na amper 20 minuutjes wandelen zit je al midden in het oudere gedeelte, met open riool en 'gerdorpen' (60 procent van de bevolking woont in een 'ger'). Het is de stad waar een derde van de bevolking(de volle 1 miljoen mensen)woont, omgeven door bergen en bossen. Amper een uurtje rijden en er is niets meer, alleen oneindige uitgestrektheid...

Het grootste nadeel dat wij hebben ondervonden is dat je als onafhankelijk reiziger in UB niet veel mogelijkheden hebt om zelfstandig iets te ondernemen. Informatie is heel moeilijk te verkrijgen en resulteert vrijwel altijd in de aanbieding van een 'all-inclusive' tour, die dan nog duur is ook. In UB zelf is niet zo heel veel te zien en het duurt dan ook niet zo lang vooraleer de meeste toeristen, hoe alternatief/stoer/die-hard ook, hun 'backpackego' opzij zetten en bezwijken ('normally i never do such a organized tour' , 'it's the first time I do something like that') voor zo'n tour aangezien ze anders enkel UB gezien hebben. En ja, wij dus ook :D

Ons pakket: Een tweedaagse in het Terelj National Park met overnachting in een Ger en twee uren paardrijden. Dat laatste was niet mijn favoriet, alhoewel het achteraf (altijd achteraf he) wel de moeite was. Vooral toen Simon van zijn paard viel in een -overmoedige?- poging om het paard in galop te krijgen, waarna het niet meer wilde stoppen.

Mongolië is nog geen populaire bestemming voor toeristen, dus inonze hostel heerste een gezellige drukte van mensen met allerlei verschillende bezigheden: vrijwilligerswerkers, studenten, vaste inwoners en toeristen.Een voordeel van dat bovenvermelde nadeel is dat iedereen in de hostel een beetje lotgenoot is van elkaar en dat schept een band :). We hebben verschillende toffe mensen leren kennen, met wie we daguitstapjes en wandelingen in het nationaal park rond de stad hebben gemaakt en s' avonds ons potje hebben gekookt in de hostel.

Verder hebben we van hot naar her gerend en de deur van de chinese ambassade platgelopen om het visum in orde te krijgen. Met de Chinezen valt niet te onderhandelen. Een nieuwe -belachelijke- regel die vanaf maart strikt (in de Chinese zin van het woord: tot op de letter) in acht werd genomen heeft ons veel tijd en moeite gekost. Maar ook hier geldt: we waren niet alleen en hebben er een paar vrienden aan overgehouden met wie we herhaaldelijke frustraties konden delen. Maar we hebben ze liggen gehad, die Chinezen. Met valse vliegtuigtickets en hotelbookings en alles erop en eraan. HAHA!

Dus, visum op zak, op van het dunst bevolkte naar een van de dichtst bevolkste landen ter wereld!

Groeten!