Op de bus naar Guilin maakten we kennis met Gregory en Pauline, een Nederlands koppel dat met hun twee kinderen van 7 en 9 jaar vijf maanden door Azië reist. Ze geven zelf les en zorgen zo dat de twee niet achterop geraken. Echt grappig om ze op een rij door de drukte te zien lopen, alle vier met de wandelschoenen en de trekrugzak :). Alleszins veel bekijks!

Om 7u30 aangekomen in Lijiang zochten we naar een hostel waar we onze overtollige bagage - veel te zwaar voor de komende bergtocht - voor een zestal dagen veilig konden achterlaten. Na de hobbelige busrit naar Qiaotou onmiddellijk aan de beklimming begonnen, in volle middagzon. De kloof, hier door de Yangtze uitgesleten tussen twee bergen hoger dan 5000 meter, zag er op z'n minst indrukwekkend uit. Na de eerste kilometer stond een hutje langs het pad waarin een oud vrouwtje spijs en drank verkocht aan de wandelaars. Om hier een foto te maken van het prachtige uitzicht moesten we betalen, tenzij we iets kochten :p. Ze bood ons tussendoor ook wat marihuana aan.. echt bizar hahaha!
Door de uitputtende beklimming (en het telkens opnieuw weer afslaan van het voorstel van de locals om op hun paard te kruipen :p ) net voor het donker in het bergdorp aangekomen en samen met een toffe Japannees noedels gegeten. Ondanks de geleverde inspanning allebei niet goed geslapen!? Blijkbaar normaal bij het slapen op grotere hoogte. Na het ontbijt bij zonsopgang verder gewandeld, doodsangsten doorstaan door een geitenbok die ons niet met rust wilde laten en uiteindelijk via steile trappen en ladders helemaal afgedaald tot aan de rivier en het rotsblok waar de ‘Tiger Leaping Gorge' haar naam aan dankt. Daar konden we van dichtbij getuige zijn van de enorme massa's water die elke dag opnieuw met volle kracht op de rotsblokken inbeuken, machtig!

Die zelfde dag nog reisden we nog iets verder noordwaarts om toch maar zo dicht mogelijk bij het veelbesproken Tibet te komen. Van horen zeggen had Shangri La veel weg van een Tibetaans stadje, beter dan niks als je geen geld of tijd hebt om de real deal te bezoeken. Maar waar we helemaal niet aan gedacht hadden... was dat S.L. op 3200 meter hoogte ligt en het daar dus behoorlijk koud kan zijn. Lange broek noch warme trui mee, drie frisse dagen voor de boeg! :)
Daarbovenop vertoonde Olivia wat tekenen van beginnende hoogteziekte :p. Maar tegen de tijd dat ik terug was met wat (dure) medicatie ging het al veel beter haha.

Het oude stadsgedeelte was prachtig van uitzicht, sprookjesachtig eigenlijk. Elke avond werd er vanaf zes uur op pleintjes gedanst in een grote ronde en in de smalle straatjes hing het vol sfeer en gekleurde vlagjes. Erg authentiek was het allemaal wel niet meer want veel meer dan souvenirshops, restaurants en hotels zie je er vandaag de dag niet. Omdat we na drie dagen genoeg hadden van de kou besloten we één dag vroeger te vertrekken en die in Lijiang te spenderen.
Hophop de bus op en zes uren later weer verenigd met onze bagage. Deze keer zagen we pas echt de massa toeristen die zich dagelijks door de pittoreske steegjes van dit stadje wringt. Wel prachtig door de omliggende hoge bergen. Ideaal om nog eens op souvenirjacht te gaan en goed te slapen voor de lange reis naar het achtste land in onze tocht; Vietnam!