---VIETNAM---

Grens

Om ons verblijf in China eer aan te doen was onze laatste dag er een van regelrechte tjollinge. Volgens de ene Chinees vertrekt de bus naar de grens vanuit het Zuidstation, volgens de andere vanuit het Noordstation (en de afstand tussen de twee is NIET te onderschatten). Resultaat: tot twee maal toe een verkeerde bus genomen en (niet één uur, maar meerdere uren) de verkeerde richting uit gereden. In onze lonely planet stond de bestemming niet in Chinese tekens, waardoor de verwarring helemaal compleet was. Dat hadden we eigenlijk wel kunnen weten...
In ieder geval, na wat sightseeing in en rond verschillende stations van Kunming waren we uren later op het juiste adres. Tweede obstakel: geld. We hadden geen Chinees geld meer, enkel dollars. En daar zijn de Chinezen blijkbaar niet zo'n fan van. Als we vragen waar de dichtste ATM is krijgen we te horen ‘in the centre' (lees: terug van waar we komen). Bij het zien van ons gezicht (bezweet, rood en lichtjes gefrustreerd) moet er toch een greintje medelijden losgeweekt zijn bij de vent achter de balie, want hij en twee van zijn collega's hebben al hun geld -uit eigen zak- bijeengeraapt en alles gewisseld wat ze maar konden. Net op tijd om de 10 uur lange busrit naar de grens te halen!
En de rest verliep as usual bij een overlandse grensovergang: 1e checkpoint (China), een stukje wandelen, 2e checkpoint (Vietnam), stempel al hier en formulierke al daar, om dan binnen de eerste minuut in Vietnam ferm in 't zak gezet te worden door tuktuk-chauffeurs en ‘moneychangers' omdat ze weten dat je nog niet vertrouwd bent met de nieuwe munteenheid. Been there, done that EN TOCH... Gelukkig kan een van ons twee dit beter relativeren dan de ander :)

Hanoi

Na de nachttrein komen we om 6u ‘s morgens toe in Hanoi. Als we uit de taxi stappen (met verdacht vlug tellende meter) is mijn eerste gevoel: eindelijk in het echte ‘Azië': wirwar van kleine straatjes, hitte, chaos, honderden brommers en geen verkeersregels, gezellige drukte, eetstalletjes op straat, ... Zalig! Erfgoed van de Franse kolonialisatie: kraamkes met heerlijke belegde (zelfs ‘la vache qui rit' :) ) pistolets. Dat kan hier niet meer stuk...
We hebben twee bedden in de slaapzaal van een hostel ergens in de oude stad, waar we eerst een paar uur uitrusten van de lange reis. Simon blijft die hele dag in bed liggen met darm- en maagkrampen, ik maak van de gelegenheid gebruik om eens op mijn gemak in de winkeltjes te gaan snuisteren.
'S Avonds laat ik in een impulsieve bui mijn haar knippen in het eerste het beste Vietnamese kapsalon. Het lijkt meer op een living waar een gezin naar tv zit te kijken en waar toevallig ook twee wasbakken terechtgekomen zijn. Maar ik was zeer welgekomen. Ze vonden mijn mijn uitleg (in gebarentaal) grappig en ik vond het grappig hoe zij keken naar mijn blond haar alsof ze het wilden inkaderen. Ze wilde mijn blonde staart houden, dus misschien hebben ze het wel gedaan, jak :).

Halong Bay

Die kleine, lachgrage Vietnamezen met hun schattige hoedjes blijken dus wel dé meesters in het onmogelijk ingewikkeld maken van trips TENZIJ je ze met een ‘tourist bus' doet. Dan lijkt alles plots zo verleidelijk simpel. En toch... Om een lang verhaal kort te maken, we hebben in Vietnam verschillende moedige pogingen gedaan om toch uitstapjes op eigen houtje te organiseren. Je geraakt er uiteindelijk wel, maar de manier waarop en de reis ernaartoe kon ofwel van uitermate frustrerend zijn of hilarisch. Meestal een combinatie van beide eigenlijk.
Een mooi voorbeeld daarvan was onze tweedaagse trip vanuit Hanoi naar het supertoeristische Halong Bay. Een heel avontuur om er te graken, te slapen en terug te keren, maar een uniek landschap. Een boot inclusief gebrekkig Engelssprekende gids type: ' ...And on the lefthand side you see two rock that look like kissing chicken, on the rightshand side you see a rock that look like a sheep...' bracht ons langs ongelofelijk mooie rotsen met de raarste vormen die uit de zee staken.

Hué

Na Hanoi stoppen we een dag in Hué om de lange busreis naar Hoi An te breken. We huren fietskes voor 1 dollar per dag (niet te doen he :) ), bezoeken een soort van ‘verboden stad' in het centrum en stoppen om het uur voor ne frisco, want 't is daar snikheet. Maar de stad was zeker de stop waard.

Hoi An

In Hoi An, een klein en zeer gezellig dorpje aan de kust die bekend staat voor zijn kleermakers, zijn we voor de eerste keer languit aan het strand gaan liggen. Zo enthousiast als we waren over ons eerste echte palmboomstrand, zo verbrand waren we 's avonds. Tot blaasjes toe...
In Hoi An hebben we ook de smaak van de scooters te pakken gekregen. Nog nooit op een scooter gereden en de afstanden lichtjes onderschattend, huren we scooters voor 4 dollar per dag. We rijden de eerste dag 175 km (!) en ik rijd lek, maar we zijn wel helemaal gewonnen voor Vietnam. We rijden door prachtige rijstvelden waar de boerkes met hun knieën tot in het water staan te zwaaien terwijl ze met een buffel hun veld omploegen en ontelbare afgelegen dorpjes naar ‘My Son', ruïnes van tempels en werelderfgoed. Toegangsprijs: 60.000 Dong, 't is een batje :).

Ho Chi Minh/Saigon

De treinrit langs de kust tussen Hoi An en Ho Chi Minh schijnt een van de mooiste van Azië te zijn. Jammer, want de onze was een nachttrein :) (de rest was uitverkocht). Op een of andere manier waren er meer mensen dan bedden en moesten we iemand anders van ons bed verjagen om te kunnen slapen, 't was een krap treinritje. Belabberd komen we 's morgensvroeg toe, kiezen we een hostel in de oude stad en met de bedoeling een klein dutje te doen, zijn we ter plekke in slaap gevallen tot 's avonds. Oeps.
Die avond ‘mocht het wel ne keer wa meer zijn' dachten we, aangezien we nog niets gegeten hadden die dag. En dus kiezen we uit de Lonely Planet een aanbevolen vegetarisch restaurantje in de buurt. Blijkt dat wel geen poepsjiek restaurant te zijn in een koloniale villa waar de bediening in kostuum klaar staat om ons te onvangen zeker... En daar staan we dan, uitgeschud, recht uit de trein én uit ons bed, nog niet gewassen en volledig underdressed. 't Was wel zalig lekker. Helaas, poepsjiek restaurant=kleine porties, dus eet Simon op de weg terug nog een desserke in de vorm van een bakske friet op 't voetpad :).
Ho Chi Minh zelf is een al even bruisende stad als Hanoi en zo mogelijk nog warmer. We kregen wel een dagelijkse stortbui van een uurtje, en dat deed deugd!
De musea met gruwelijke foto's, tanks en gevechtsvliegtuigen, ondergrondse schuilkelders en een voelbaar anti-Amerikaans sfeertje maakten indruk, maar wat vooral bijgebleven is in verband met de oorlog zijn de Cu Chi tunnels.

In onze hostel kon je die voor 5 dollar met een airco-touristbus gaan bezoeken, maar we dachten dat dat ook wel met de scooter te doen zou zijn. Wat volgens Google Maps maar 35 kilometer was, bleek uiteindelijk meer dan het dubbele te zijn. Jep, ' t was weer een memorabele rit. Vertrokken tussen het ongelofelijk chaotische verkeer (en tuten dat die mannen doen!) in Ho Chi Minh city en de volgende 70 km niets dan rijstvelden. De straatjes werden alsmaar kleiner en de mensen spraken op den duur niet alleen geen Engels meer, maar verstonden ons gebarentaal zelfs niet meer (met twee het woord ‘tunnel' uitbeelden, lijkt simpeler dan het is). Vlak voor we het echt bijna opgaven, heeft een taxichauffeur ons de juiste richting gewezen en om 16u kwamen we toe. Sluitingsuur: 17 uur vaneigens. Dju toch!
We hebben daar in een spoedtempo een rondleiding gekregen -in echt hilarisch Engels- van een nogal bazig manneke, maar al bij al was het zeker nog de moeite. Een geniaal netwerk van honderden kilometers tunnels, tot acht meter onder de grond, met hand gegraven door de Vietcong. Het had hen meer dan 20 jaar gekost en ze woonden er echt: je kon er op handen en voeten van de keuken naar de ziekenboeg naar de vergaderzaal, ... en ze zaten vol van ingenieuze vallen voor de nietsvermoedende Amerikaantjes die maar bleven zoeken...
Om 10u 's avonds uitgeput terug in de stad zijn we nog een welverdiende Pho gaan eten, het nationale gerecht. Noodlesoep heeft nog nooit zo gesmaakt.